Mount Rainier

Vandaag hield ik de boel aardig op. ’s Nachts overgegeven en de volgende dag nog steeds aan de diarree. Pas in de middag trokken we naar het Paradise gebied van Mount Rainier. De pittige Skyline trail sloegen we maar over. We begonnen met Christine falls (die lag langs de weg) en gingen daarna door naar het bezoekerscentrum waarvandaan de meeste trails in dit stuk van het park starten. De voorbereide Nisqually Vista Trail bleek gesloten, we besloten na voorlichting door een ranger, de Golden Gate variant van de Skyline trail te doen, die met zes kilometer een stuk korter en minder zwaar is. Maranne pakte het eerste stuk (tot voorbij Myrte Falls) mee en keerde vanaf daar om, ik ging met de rest door, maar was dan wel steeds het blok aan het been. Helaas waren de bloemenweiden al weer wat op hun retour. Normaal zijn die eind juli / begin augustus op hun best, nu was er weinig sneeuwval geweest en was het hoogtepunt al eind juni geweest. Bram had gelijk dat het hier op Zwitserland lijkt, dus minder verrassend is. Toch bij vlagen een mooie trail, vooral als de wolken rond Mout Rainier optrokken, en in het midden van de wandeling bij een fel groen bemost stroompje. Op de terugweg naar de cabin deden Marianne, Steven en ik nog de korte (ruim 1 km) en makkelijke Trail of the Shadows. Steven is een fan van bevers, en hier zouden beverdammen te zien zijn. Die hebben we niet met zekerheid gezien,, maar het was wel een aangename wandeling door de bossen. Memorabel aan de avond is nog dat Jelle gekookt heeft! En verder hadden we ook deze dag stralend weer.