Naar Port Angeles

Een heerlijk dagje vandaag. We begonnen met het aparte ontbijt van de Buffalo Run Inn. Je komt in een soort huiskamer, waar wat spullen op tafel staan, en de koelkast gevuld is. Je kunt zelf koffie zetten. Alles wat op is, is ook echt op, er wordt niet bijgevuld. Wij kwamen er om 8 uur, terwijl de meeste mensen al ontbeten hadden, dus bijvoorbeeld yoghurtjes waren er al nauwelijks meer. Ik begon aan de koffie uit de kan en die smaakte voor het eerst lekker. Wat bleek? Een Duitser had net koffie gezet. Hij had even moeten experimenteren met de hoeveelheden, maar hij had het nu te pakken, vertelde hij. In de hotelranglijst komt dit hotel (volgens Bram) onderaan, met een 5,5: vrij kleine kamer, je hoort mensen buiten praten, de waterleiding maakt lawaai, het ontbijt houdt niet over en het was te duur. Ik vond het toch wel weer wat hebben, al moet je het zeker niet doen voor die kleurige spreien op de internetsite, want er liggen gewoon witte.
Vandaag een overzichtelijk programma. We verlaten de bergen en rijden naar de streek waar we drie jaar terug ook waren, rond Anacortes. Nu gaan we niet naar de San Juan eilanden, maar naar Rosario Beach in Deception Pass State Park, waar we de eerste tide pools hopen te vinden. Rond 12 uur zou het daar eb zijn. Het ziet er mooi uit, baaitje, rotsen en de tidepools dus. “Excellent timing” roept de oudere mevrouw (het zijn bijna altijd oudere mevrouwen die dit werk lijken te doen) die ons inwijdt in de beesten die we zullen gaan tegenkomen. Daar is geen onthouden aan, maar gelukkig is er bij de tidepools zelf weer een meneer die ze ter plekke aanwijst. We zien krabbetjes, anemonen, heremietkreeften, een reuzenkwal en nog zo wat. Geen zeesterren want die waren vorig jaar collectief ten onder gegaan, en daarom nog niet de kleurige beelden die je op internet van tidepools ziet. We lopen nog een rondje over de rotsuitham en rijden verder. Marianne en ik maken een korte stop bij Oak Harbour bij het “historische havendistrict”. Dat ziet er fout uit, quasi historische kitsch.
Door naar de ferry om op het Olympische schiereiland te komen waar we de komende dagen zullen doorbrengen. We hebben geluk, we kunnen nog net mee met een boot die drie kwartier eerder vertrekt dan degene waar we een plaatsje gereserveerd hadden. Na een half uurtje zonnen op de ferry stappen we uit in Port Townsend. Ik ben niet zo’n fan van toeristische plaatsjes met een overdosis winkeltjes. Dit zou er zo één kunnen zijn, maar is het niet. Het oogt origineel historisch en is cool en chique. Toeristische winkeltjes die nu eens wel leuk zijn in om in te kijken, met allemaal vreemde of mooi spullen, wel duur. We eten ons eerste ijsje van deze vakantie in een “coole” ijstent en Jelle en ik nemen een espresso in een nog gavere winkel aan het water waar niet gewoon koffie gezet wordt, maar waar barista’s aan het werk zijn, alles organisch verantwoord is, en waar mannen met sikjes en studentikoze typen rondlopen.

Door naar onze eindhalte Port Angeles. Ik wist het al, dat plaatsje mist weer alle sfeer. Ik heb een “suite” met keuken geboekt in de Super 8. Dus eerst zorgen we bij de Walmart dat we ook eten kunnen koken. De suite doet zijn naam eer aan, met een zeer grote huiskamer en keuken en aparte slaapkamer. Budgethotels kunnen zo toch heel aantrekkelijk zijn. Innig tevreden zakken de heren neer op de bank om de wifi te testen.
De ziekenboeg is vandaag grotendeels leeg. Vooral Bram voelt zich nog slapjes en heeft weinig zin in eten.