Lake Quinault

De heren beginnen vandaag met kajakken (je mag hier gratis gebruik maken van de roeiboot, kano’s en kajakken op het privéstrandje). Steven en ik gaan in een 2-persoonskajak, Bram en Jelle hebben een eigen kajak. Ook nu is het weer goed, we zitten in het meest regenachtige stukje Amerika, maar wij hebben mooi weer. Het is de hele lente en zomer al ongebruikelijk warm hier, vertelt de mevrouw van Lochaerie Resort. We peddelen een uurtje over het meer. Daarna doet iedereen waar hij zin in heeft, ik vooral wat fotograferen op het terrein en een boek lezen buiten bij de cabin.
Halverwege de middag gaan we op stap. Gevraagd naar de beste trail in deze omgeving kwam de mevrouw met een vrij korte (2x 1,1 mile) naar Irely Lake. Dat konden we dus allemaal doen. De tocht erheen ging grotendeels over onverharde wegen door het regenwoud. Het wandelpad had wat trekken van de Hoh River trail, maar was minder aangeharkt en daarom avontuurlijker en ook mooier. Een tocht langs hoge bomen (vaak met van die mossige draden), boomstompen, grote varens, soms wat water. Eindpunt was het meer. De mevrouw had het al gezegd: dat stond droog. Dat gaf een prachtig gezicht van een uitgedroogd terrein, boomstompen die eruit oprezen en bergen op de achtergrond. Het barstte van de kleine kikkertjes in verschillende kleuren, we zagen ook twee slangen.
Op de terugweg gingen we langs de andere kant van de rivier. We maakten een uitgebreide stop bij een winkeltje. Van daaruit ging ik even naar de grootste Spruce Tree ter wereld, Jelle had wifi en haalde een nieuw spel binnen, en Marianne ging naar de winkel zelf.
’s Avonds maakte Steven nog de open haard aan. Al met al was het hier wel net zo fijn als ik gehoopt had. Heerlijk zo’n cabin aan het meer in een mooie omgeving. Maar Bram vond hem nog steeds maar niks: klein, oude spullen en geen wifi. En morgen zullen we wel even vloeken om de bagage alle 47 traptreden naar de parkeerplaats op te sjouwen.