Painted Hills (John Day Fossil Beds)

Alles is er wel, in deze B&B. we hebben bijvoorbeeld de was weer kunnen doen, er is een gezamenlijke koelkast en er schijnt ook een keuken in een ander gebouw te zijn. In de vooraf gezonden mail werd al gemeld dat we om 8 uur bij het ontbijt verwacht werden, maar in feite werden we al tien minuten eerder opgehaald. En ja hoor, daar waren alle gasten (naast ons nog twee andere groepen, leek het) plus een mevrouw die elke maand een paar honderd kilometer reist om in Fossil naar de tandarts te gaan en dan hier slaapt. Phil en Nancy waren er natuurlijk ook, Phil nu met pet ipv cowboyhoed. Ik had een placemat waarop een familie trots bij een geschoten hertengewei poseert. Ik had verwacht dat Phil (of Nancy) van wal zou steken om over het leven hier te praten, maar zo ging het niet. Ze lieten het gesprek gewoon lopen zoals het liep. Ik vuurde toch een paar vragen af. We werden in de hotelinformatie bijvoorbeeld gewaarschuwd voor ratelslangen, hoe zat het daar precies mee. Er kwam een weinig geruststellend verhaal terug. Ze waren overal, als je ze zag liefst een blokje om maken of met stenen doden, dat was althans wat Phil deed. Rond deze tijd waren ze aan het vervellen, en dan waren ze op hun gevaarlijkst want blind en dus voor de zekerheid bijtend naar alles wat voor hun neus kwam. En wat moesten we dan doen als we gebeten werden? Koelen met ice packs, de airco op maximaal, en als de donder naar het ziekenhuis, was het antwoord. Hmmm. Dan waren er ook nog cougars (zien er uit als een soort vrouwtjesleeuwen), en die waren helemaal gevaarlijk. Nancy droeg voor de zekerheid een pistool om zichzelf te kunnen doden voor de cougar dat deed. Dat soort gesprekjes hadden we dus.
Na een hug van Nancy vertrokken we naar de tweede John Day sectie, Sheep Rock. Die heeft op zijn beurt weer een paar onderdelen. We keken eerst rond bij Foree, waar je via een paar kleine trails mooi zicht had op het kleurige gesteente. Daarna gingen Steven, Bram en Marianne naar het bezoekerscentrum (en keken daar naar een film en deden de River trail), terwijl Jelle en ik terugreden naar Blue Bassin om een wandeling van ruim 5 km te doen. Dat was een prachtige wandeling geleidelijk klimmend naar een hoogte waarvandaan je lange tijd prachtig en afwisselend uitzicht had op de kleurige streek.
Door naar Mitchell waar ik twee kamers in het Oregon Hotel geboekt had. Nancy liet nauwelijks verholen haar minachting voor deze hotelkeuze blijken. Uit reviews kreeg je de indruk dat het een wel erg origineel hotel was. Toch was ik benieuwd. Het was het enige hotel dat ik pas in maart kon boeken, want in de winter is het dicht. Mitchell is om te beginnen een heerlijk plaatsje, wat zo weggelopen is uit het oude wilde westen, maar gewoon authentiek, niet toeristisch. De Main Street en eigenlijk enige straat (waaraan wij zitten) wordt vanaf de doorgaande weg aangekondigd met “Mitchell Business Loop”, wat een tikje overdreven is voor de drie of vier winkeltjes die je er aantreft. En het hotel is ook prachtig authentiek en knus.
We gaan bijtijds eten, eindelijk eens pizza in plaats van de hamburgers die ik zo langzamerhand wel gezien heb. Heerlijk efficiënt: we bestellen bij de buren, kunnen een half uurtje terug naar ons hotel om daarna de spullen op te halen en op onze patio op te eten. We moesten ook wel bijtijds eten, omdat het restaurant al om 7 uur sluit, zo waren we gewaarschuwd.
Daarna gingen we, expres in het avondlicht, nog naar de Painted Hills sectie van John Day, het meest bekende stuk van het park. Het was er schitterend, met gladde heuvels met rood en geel. Ik was tevoren bang dat de plaatjes op internet van John Day wat opgekalefaterd waren, maar het ziet er in het echt minstens zo mooi uit (geldt ook voor Blue Bassin). Qua planning hadden we wel beter ietsje eerder (zeg half 6) kunnen gaan, dan eerst de meest verre stukken van het park doen en dan pas naar de Painted Hills Overlook. Nu zagen we de overlook met prachtig zonlicht, maar bij de andere twee delen was de zon al weg.
Weer thuisgekomen heb ik nog een tijdje op de patio zitten kletsen met mensen die in Portland wonen en hier voor een dagje naar toegegaan waren. Eén van de dochters ging volgende maand in Eindhoven studeren, dus er was het nodige uit te wisselen.