North Cascades NP

Het lamme en blinde verhaal gaat nog even door. Ik ben nog steeds aan de diarree (maar voel me nauwelijks ziek, alleen het eten valt zwaar), Marianne heeft vooral hoofdpijn (zonder diarrree, dus toch een ander beeld) en bij Bram is het ontbijt van vanochtend weer verkeerd gevallen. Die moet dus eerst een tijdje bijkomen. Daarom vertrekken we pas om 11 uur. We bezoeken eerst de Rocky Reach Dam, waar ze een visladder voor de zalm hebben aangelegd. We worden gecontroleerd alsof we een vlucht over de dam gaan maken. Het heeft iets aandoenlijks, een gratis attractie die met hart en ziel is opgezet, maar wel een beetje gedateerd is. Van boven zie je geen vissen, van onderen door het glas wel. We blijven er wat te lang hangen, waardoor de rest van het programma in de knel komt. Lake Chelan laten we daarom bij een blik uit de auto, genoeg om te zien dat slapen in Chelan wel aantrekkelijker zou zijn geweest dan in Wenatchee.
North Cascades Natiional Park blijkt geen toegangscontrole te hebben, dus voor we het in de gaten hebben zitten we n het park. Het is het meest desolate stukje Amerika en ik wist niet precies wat ik me er bij moest voorstellen. We rijden door een mooi, maar niet uitzonderlijk berglandschap. De Washington Pass Overlook is een stop met zicht op de bergen die bij iedereen in de smaak valt. In Wenatchee beloofde het een zeer warme dag (begin 30 graden) te worden, op deze hoogte (ruim 1600 meter)) is het precies goed. We lunchen op de top. Het is er opvallend helder en stil. Daarna naar de Diablo Lake Overlook. De plaatje beloofden veel goeds, en het was ook in werkelijkheid indrukwekkend mooi: een Canadees aandoend blauw meer. Jelle en ik deden nog de Thunder Knob Trail met weer een ander uitzicht op het meer. Ik kon Jelle inmiddels weer bijbenen. De wandeling voegt weinig toe aan wat je bij de Overlook ziet. Daarna door naar het hotel, de Buffalo Run Inn in Marblemount. Op zich niks mis met de kamer, maar met 175 dollar wel overbetaald. Jelle kiest weer de rollaway, om zo veel mogelijk buiten onze bacillen te bliven. We gaan tegen half negen ook nog dineren bij het restaurant van de hotelfirma, maar dat is de slechtst betaalde 85 dollar ooit. Ook al probeerden we voor kleine porties te gaan, de meesten lieten een flink deel van hun eten staan, alleen Jelle at met smaak.
Nog even over de parken tot nu toe. Mount Rainier staat te boek als een druk park. Dat viel me reuze mee. We hebben niet hoeven zoeken naar parkeerplaatsen (al waren die goed gevuld) en we liepen echt niet over de hoofden naar boven. De parkbeheerders waren wel helemaal los gegaan in de bescherming van het park. Bij elk (potentieel) olifantenpaadje was een barrière geplaatst “to preserve the meadows”. Dat is natuurlijk begrijpelijk en vast ook noodzakelijk, maar gaat wel wat ten koste van je eigen natuurbeleving. In North Cascades NP niets van dat alles. Het staat ook te boek als een rustig park en dat is het ook. Tijdens de wandeling van 6 km kwamen we nog geen tien mensen tegen.