Terug naar de kust

Dat was een beetje dom. Ik had een stop van een uurtje voorbereid bij het Red Rock Canyon State Park, maar nam kennelijk de verkeerde ingang. Ik dacht, dan rijden we binnendoor wel even naar de goede plek (want er stond na een paar honderd meter een wegwijzer), maar dat had ik niet moeten doen. Zo begon een spannende mijlenlange tocht over een moeilijke onverharde weg. We waren opgelucht dat we uiteindelijk de uitgang weer zagen en de lust om het park, zoals het park bedoeld was te verkennen was verdwenen. Het was wel fijn geweest als dat bij de ingang een beetje uitgelegd was, maar het park verkeert in geldnood, wat kennelijk ten koste gaat van informatie en onderhoud. Het bezoekerscentrum was daarom ook gesloten. Wat we nu nog zagen bij de echte ingang zag er overigens wel goed uit (zie foto).
We reden vervolgens (afgezien van een snelle lunchstop) in één ruk 200 mile door naar Pismo Beach aan de kust. De weg gaat door woestijn- en agrarisch gebied, soms bijna op z’n Nederlands vlak en aangeharkt. Weinig bijzonders. Ook hier is het weer goed te zien hoe droog Californië is, met water op de Tomtom-kaart dat geheel verdwenen is.
We zitten in de Pismo Lighthouse Suites, bij het strand. Het straalt een echte vakantiesfeer uit, met een pleintje waarop druk getafeltennist, geschaakt en gebadmintond wordt, en een zwembad met zeezicht. Ik vermoed dat mensen hier een hele vakantie doorbrengen. We hebben een family suite, dat zijn twee aparte slaapkamers, dus lekker ruim. Wederom dik in orde. We hebben te veel zin om naar strand en zwembad te gaan, en houden het daarom qua avondeten bij brood en soep op de kamer. Met zeezicht op het westen dacht ik een zonsondergang mee te maken, maar de zon verdwijnt achter een gebouw.