Columbia River Gorge en Prairieland

De autoroute van vandaag was de mooiste tot nu toe. Eerst door de Columbia River Gorge, daarna over de Journey Through Time Scenic Byway door het heuvelachtige platteland van Oregon. Er was wat commentaar geweest op mijn routeplanning omdat er tot nu toe zo weinig weids platteland geweest was, maar dat kwam vandaag althans een beetje goed.
Eerst ontbijt in de Kennedy School, op afstand het beste hotel tot nu toe, dus we gingen er niet graag weg. We begonnen met het uitzicht op de Columbia rivier bij het Chanticleer punt, en kwamen snel daarna bij de eerste waterval, de Latourel, een heel mooie, het is altijd extra leuk als je naar de basis kunt lopen. Even later gaan we naar de Wahkeena Fall. Volgens “Ontdek Amerika” was het heel mooi om daarvandaan door te klimmen naar de Fairy Falls, een wandeling van 2 mile, maar wij (Marianne bleef in de auto) waren niet onder de indruk. De Multnomah Falls waren hier vlakbij, maar die is erg populair en omdat onze parkeerplaats ook al vol was, besloten we het stuk over de weg te lopen. Al snel liepen we langs de auto’s die in een lange rij op de veel te smalle weg de parkeerplaats probeerden te bereiken. Het beeld (waterval met brug in het midden) is bekend, maar het blijft leuk dit met eigen ogen te zien.
De verdere watervallen lieten we links liggen (je kunt niet alles op zo’n dag) en we gingen dus door over de heel mooie autoweg. Mount Hood rijst eenzaam en alleen op uit het platteland. We gingen een klein zijweggetje, de Mount Hood Lane, op voor een nog beter uitzicht. We stapten verder uit bij Shaniko, een best aardige quasi ghost town, en de Clarno unit van het (voluit) John Day Fossil Beds National Monument. Daar keken we onder meer naar de Pinnacles. Morgen bezoeken we de twee andere twee units van het park.
Om zeven uur kwamen we aan bij onze B&B, Wilson Ranches & Retreat. Ik had wat hogere verwachtingen, eerlijk gezegd, van deze ranch. We zitten in het souterrain, de kamer staat vooral vol met meubels en mist sfeer. Voor het optimale thuisgevoel moet je voor je eigen wc de gang op. Pas heel laat, half negen, gingen we op stap naar een restaurant in Fossil. De deur zat al op slot, maar we werden toch binnengelaten voor een “to go” bestelling. Er was maar één tafel bezet, en wie zaten daar: de familie van de B&B, de heren compleet met cowboyhoeden. Het had allemaal wel wat hartelijker gemogen, de begroeting, hopelijk is dat morgen bij het ontbijt anders.