Sequoia

Hoewel het misschien verstandiger is wat meer te relaxen, kon ik het toch niet laten om in de vroege ochtend op stap te gaan. Dat kwam door de fijne atmosfeer hier en ook uit nieuwsgierigheid omdat je hier in de wildernis zit. Voorbij de lodge kun je nog 6 mile doorrijden en dan heet het “Roads End” en kun je alleen nog maar wandelen. Ik had de ranger en de receptioniste van de lodge gevraagd wat hier de meest aanbevelenswaardige wandeling was die je in 2 à 3 uur kon doen, en allebei zeiden ze “Mist Falls”, er meteen aan toevoegend dat die 9 mile is, wat volgens mij normaal gesproken niet in 2 à 3 uur valt te doen. Ik had daarom een andere wandeling uitgezocht. Maar ik had de wekker niet goed gezet, keek op de klok en dacht dat ik me had verslapen. Ik ontdekte pas bij vertrek dat het nog maar kwart voor zes was. Ik veranderde van plan en begon om zes uur bij Roads End toch met de Mist Falls. Ik was eerlijk gezegd niet onder de indruk. Maar het ging wel heel vlot. Het eerste half uur was volkomen plat en een bordje vertelde dat ik al 2 mile had afgelegd. Misschien kon ik Mist Falls toch bereiken. Van de watervalletjes die langs de bergwanden naar beneden zouden komen zag ik niets, wel werd het landschap daarna wat woester en aantrekkelijker. Maar op ongeveer driekwart van de wandeling zag ik op zo’n dertig meter voor me vlak naast het pad dat tussen de rotsen doorliep plotseling een bruine moederbeer met kleintje bij een boom spelen. Ik zorgde dat ik snel meer afstand nam. Er was op zich een klimroute bovenlangs over de rotsen die ik even testte, maar ik durfde het toch niet aan, vooral omdat ik in mijn eentje was en omdat ik op de terugweg hier weer langs zou moeten. Op veilige afstand zag ik dat het kleintje het pad op ging om te kijken wat voor volk ik was. Ik maakte rechtsomkeert, een maar half geslaagde wandeling dus.
Ruim op tijd, om half negen, sloot ik in de lodge weer aan om samen te ontbijten. We aten buiten op het terras. Heerlijk geluid, zo’n snelstromende rivier naast je. We reden weer terug over de scenic byway. De bosbrand van gisteren was er nog steeds en er was er nog één bijgekomen.
We gingen door naar Sequoia National Park. We hingen de standaard toerist uit die in een middagje een nationaal park doet. Natuurlijk gingen we naar de grootste boom ter wereld, de General Sherman. Bij nadere inspectie moesten we toegeven: die is echt wel groot. De socialisten en communisten zaten of zitten het park wel in de weg, vertelde de ranger. De socialisten wilden in de 19e eeuw in dit gebied een heilstaat stichten en daarbij het halve bos omhakken. Dat is gelukkig voorkomen. Nu zijn de Chinezen een probleem. Sequoia is het park met de slechtste luchtkwaliteit van alle nationale parken en dat komt mede door de luchtvervuiling vanuit China.
Om er te komen loop je een halve mile door een Sequoiabos, dus dat pakten we meteen ook mee. Ook reden we met de auto natuurlijk door een uitgehakte boom heen, we beklommen Moro Rock (een kwartiertje trappen lopen naar een panoramisch uitzicht) en roken nog even aan Crescent Meadow. Maar we hadden ook wel zin om bijtijds bij het volgende hotel te zijn, en daar waren we na een flinke haarspeldroute al om 4 uur. Onderweg stuitten we nog op de eerste “bear jam” deze vakantie: boven de weg liep een kleine beer te scharrelen. Voor mij dus al de derde beer vandaag.
We zitten in Sequoia Village Inn, een paar honderd meter voorbij de ingang van het nationale park. De cabin is op zich mooi gelegen, wederom bij de rivier (de Kaweah) en tussen de bergen, maar het idyllische wordt hier verstoord door de snelweg naast ons. Ik had begrepen dat je hier ook in de rivier zou kunnen zwemmen, en de baas van het hotel bevestigde dat ook, maar die zag er absoluut niet zwembaar uit. Geen probleem omdat er ook een zwembad is. De meubilering (inclusief bedden) is eenvoudig, maar bonuspunten worden verdiend met de pot met koffiebonen en de koffiemaler, waardoor je heerlijke koffie kunt zetten. De locatie en het huisje maken de kinderen niet zo veel uit, als het internet maar goed is, en dat is het wederom niet. Voor de verandering keken we daarom samen een oude, getrouwe DVD: Happy Feet. En er komt weer een dier bij: bij het hotelkantoor scharrelde een grijze muis rond.