Seattle en de virussen

Een dag die zich aanvankelijk boven verwachting aan de plannen vooraf hield. De bedden in de Comfort Inn lagen dan wel goed, maar ze waren wel smal, de airco was lawaaiig en wisselend van stemming en we hadden vooral flink last van de jetlag. Ik werd al rond twaalf uur wakker en heb daarna hoogstens nog wat gedut. Nu heeft Seattle een goede muziekzender (92.5) en zendt de BBC World Service hier ook uit, dus de walkman hielp een stuk. Om kwart over vijf zag ik lichtjes van mobieltjes naast me verschijnen en durfde ik op te staan en toen bleek dat Jelle en Bram soortgelijk hadden zitten worstelen. Het ontbijt was ok (behalve de koffie), maar al met al kwam Bram niet verder dan een 6 voor dit hotel.
Een ander obstakel was het verkeer. We zaten heen en terug rond de spits en dan is het erg druk in en rond Seattle. We deden er beide keren zeker drie keer langer over dan de Tomtom (die hier geen file-informatie ontvangt) dacht. Maar goed, daarna ging het lange tijd goed. We vonden een betaalbare parkeerplek bij Pioneer Square, sloegen de Underground tour maar over, gingen wel de Columbia toren op (zo’n 300 meter), dat was zeer geslaagd, de Starbucks koffie in de toren vond ik weer niet te drinken, maar de door Rem Koolhaas ontworpen Public Library was weer bijzonder (maar geen glijbaan hoor, Loes). Toen we bij Pike Place Market aankwamen had Marianne veel last van haar benen, dus dat raffelden we een beetje af.
Tijd voor de llunch. De Volkskrant had een tijdje terug tips van locals over Seattle gepubliceerd. Eén daarvan was een hamburger eten bij Red Mill Burgers. Dat deden we. Eerlijk gezegd vonden we de burgers niet uitzonderlijk en ik denk dat ik van de mijne (ze hadden ook vegetarische) een voedselvergiftiging heb opgelopen. Hoe dan ook werd ik vanaf dat moment misselijk. Naar later bleek de eerste in een serie.
Wij gingen door met de meer bekende dingen van Seattle. Net als drie jaar terug gingen we naar de fonteinen bij de Space Needle (waar nog veel meer vertier was bijgekomen). Nu gingen we ook naar het glasmusuem van Chihuly daar vlakbij. Dat was overdadig mooi.
Hoog tijd om naar onze volgende slaapplek te gaan. Onderweg ging ik me steeds rotter voelen. Op een gegeven moment werd het echt zwart voor mijn ogen. Best eng als je achter het stuur zit. Gelukkig kon ik me net op tijd naar een hotel slepen. Ik was fors aan de diarree. Marianne reed ons vervolgens verder naar de Walmart, waar Marianne en Jelle inkopen deden voor de komende dagen. Door naar onze slaapplek, de Cornerstone Cabin. Dat bleek (inderdaad) een prachtige, idyllische cabin te zijn, vlak voor de parkingang van nationaal park Mount Rainier. De cabin ligt weliswaar aan de highway, maar feitelijk iets naar achteren, tussen de bomen en tien meter hoger. Hij heeft de sfeer van honderd jaar terug, en dat de meubels dus niet al te modern zijn, hoort daar helemaal bij. Drie slaapkamers maar liefst, en een eigen hot tub voor de deur die al opgewarmd was. We gingen de hot tub uittesten, maar eigenlijk was ik te ziek en ben snel daarna naar bed gegaan. De rest keek één van de vele dvd’s die in de cabin lagen.