Cabins at Beaver Creek

Na een typisch budgethotelontbijt (krappe ruimte, veel plastic, wel de nodige zoetigheid, inclusief zelf wafels bakken, geen kaas) gaan we de bergen in, naar de Hurricane Ridge. Hier loopt de planning een beetje mis. Ik dacht dat de geplande Hurricane Hill trail bij het bezoekerscentrum begon, maar op de trailplattegrond tegenover het centrum stond die niet, en wel een High Ridge met verdere rondwandeling. Het bleek dat we eigenlijk nog een mile hadden moeten doorrijden. Maar de fout pakte in ons voordeel uit. Ook deze trail bood een panoramisch uitzicht tot aan Canada en weer terug de Olympic Mountains in, maar was een stuk korter, waardoor iedereen dit goed kon volhouden. Er was een stralende blauwe hemel, dus we hadden heel goed zicht. Wild zagen we nauwelijks, alleen een hert.
Via een tussenstop bij de Subway in Port Angeles maakten we de lange tocht naar Cape Flattery, het uiterste westelijke punt van de Verenigde Staten. Het eerste stuk van de tocht konden we kiezen om langs Lake Crescent te gaan of langs de kust. Wij namen de kustroute, maar die stelde op dat stuk nog weinig voor. De tocht werd pas mooi vanaf Seku met zicht op de ruige kust. Over Cape Flattery waren de meningen verdeeld. De kinderen waren niet onder de indruk (hiervoor hoef je niet per se naar Amerika), Marianne en ik wel. Mooi zicht vanuit de hoogte op de rotskust en baaien met stevige golven. Je kunt hier met wat geluk veel zeeleven zien, tot aan walvissen toe, zelf zag ik alleen wat aparte vogels.

Daarna was het nog een uurtje rijden naar de Cabins at Beaver Creek. Die worden de hemel ingeprezen op Tripadvisor en dat blijkt helemaal terecht. John en Michelle hebben er een mooi huis met een flinke lap grond naast de Sol Duc rivier. Op de lap grond zijn boerderijdieren, een kas, een brandweerauto (die John goedkoop op de kop heeft getikt), en nog zo wat, en de vier door hen zelf gebouwde, prachtig ingerichte cabins met patio. Wij hebben een grotere cabin met een loft en drie queens. We kwamen er om kwart over zes aan en John leek ons al op te wachten. John is een innemende man die relaxed, zonder zich op te dringen, van wal steekt, vertelt over wat je op het terrein kunt zien en doen en ook over zijn leven hier. Het aanbod om even later de geiten en paarden te voeren laat Steven zich niet ontgaan. Ik maak snel een maaltje (aangevuld met tomaten uit de kas) en dan vervolgen we met het avondprogramma dat je in de reviews terugleest: John maakt een kampvuur en we kunnen marshmallows roosteren. John biedt ook de mierzoete combinatie van Lu-scholiertjes met marshmallows aan, kletst nog wat en trekt zich dan terug. In de cabin naast ons zit nog een Nederlands gezin, en daarmee gaat het gesprek nog een tijdje door. Steven gaat nog even de rivier in. Jelle en Marianne kijken aan het eind van de avond een bluray uit de grote collectie in het kantoortje. En ik schrijf dit verhaal op de patio onder de sterrenhemel. Kortom, helemaal goed. Vanaf morgen twee dagen geen internet.