Langs de Olympische kust

Dat was een dilemma voor Steven. Meegaan naar het strand of met Marianne op het mooie terrein van de cabin blijven. Het werd het laatste. De andere drie vertrokken bijtijds (kwart over acht) naar Rialto Beach, waar de mooiste tidepools moesten zijn. Vanaf de parkeerplaats was het een kleine drie kwartier lopen naar de “Hole in the Wall” (waar de tidepools bij eb zijn). De strandwandeling langs de ruige kust (met “seastacks”, rotsen in de zee vlak bij de kust) was op zich al mooi, de tidepools nog veel meer. Eerst zagen we vooral de groene anemonen, die hier wel hun tentakels uit hadden. Pas na een half uurtje zagen we de eerste zeesterren en toen we eenmaal wisten waar je ze kon zien, zagen we de ene na de andere paarse en oranje. Erg mooi, deze tocht, klopt helemaal met de plaatjes op internet.
Voor de lunch volgden we, nu met z’n allen, een tip van John om bij de Three Rivers te eten, hamburgers maar weer. Het duurde lang, omdat we eerst de verkeerde bestelling geserveerd kregen. Daarna naar het Hoh regenwoud. We liepen een kilometer of twee door het bemoste regenwoud via de Hoh River trail tot we bij de rivier kwamen. Iedereen vond het wel de moeite waard. Het liep al tegen de avond, maar we pikten nog even Ruby Beach mee, waar we toch langskwamen en zo hadden Marianne en Steven ten minste ook het strand hier gezien.
Door naar Lochaerie Resort. We hadden hier veel zin in, een cabin aan het meer. Maar de meesten (ik uitgezonderd) waren behoorlijk teleurgesteld. Geen wifi en TV, dat wisten we wel (al is het erg slikken voor de kinderen), en ook dat de cabin zo’n honderd jaar oud was. Maar dat hoeft niet te betekenen dat de meubels en spullen behoorlijk verlopen zijn en dat is wel zo. Even slikken na de zo mooi verzorgde cabin in Beaver. Maar dat het terrein er leuk uitziet, je vanuit je slaapkamer uitkijkt op het meer en ’s ochtends kunt gaan kanoën maakt voor mij weer veel goed.