Lone Pine en bandenpech

Vanuit onze hotelkamer ligt de Sierra Nevada met Mount Whitney er mooi bij. Vandaag rijden we eerst een stukje in die richting. Dankzij een eerder reisverslag over deze streek gingen we naar de Movie Road. Na een klein stuk onverharde weg (en tot dan toe zonder bewegwijzering) bereiken we de Mobius Arch Loop Trail, een kleine wandeling door een rotsig westernlandschap. Bij de Mobius Arch ben je al na een paar minuten en natuurlijk maakten we de foto die iedereen maakt: de arch met op de achtergrond Mount Whitney, met 4400 meter de hoogste berg van de VS buiten Alaska. In de ochtend valt het licht goed. Maar in dit landschap komt ook het avonturenbloed in de kinderen los, dus er wordt stevig geklauterd. Deze plek is een aanrader, één van de hoogtepunten van deze vakantie.
“Movie road” zei het al: in deze omgeving zijn veel films gedraaid. Marianne en ik gaan daarom ook een uurtje kijken in het Film History Museum in Lone Pine. Vooral in de jaren 20 – 50 zijn in deze omgeving stapels westerns uit de B-categorie opgenomen. De laatste film, prominent aanwezig in het museum, is meteen één van de bekendste: Django Unchained van Tarentino.
Pas om een uur of één rijden we af naar Death Valley. Maar na een mile of 30 (en nog 70 mile te gaan) zegt de auto dat ik de bandenspanning moet checken en kort daarna is het overduidelijk: we hebben een klapband. Fijne plek zo midden in de woestijn. Een heel vriendelijke man en vrouw uit Illinois stoppen en helpen ons bij het onderzoek (mobiel bereik is bijvoorbeeld een dingetje zo in the middle of nowhere en gelukkig heeft de mevrouw dat wel; de man heeft in een garage gewerkt, dus kan goed meedenken). Zo begint een langdurige onderneming van bellen met Hertz (net als die zeggen dat we naar Las Vegas, izo’n 200 mile verder, gesleept moeten worden, vinden we gelukkig de reserveband, een thuiskomertje). Hertz belooft ons te helpen bij de bandenwissel, maar met vereende krachten komen we er zelf uit. Als we afscheid hebben genomen van het vriendelijke koppel, en Hertz maar niet verschijnt, stopt ook de Highway Patrol (“How is it going?”) en die vertelt dat we het beste kunnen terugrijden naar Lone Pine voor een garage. Bij de garage weer overleg met Hertz of het wel goed is dat we daar de band (bij nader inzien twee banden, want bij een andere band komt het staal er ook al doorheen) laten verwisselen. Opnieuw schiet een mevrouw ons meteen te hulp met haar mobiel voor dit gesprek (mijn eigen mobieltje weigert opnieuw dienst). Uiteindelijk worden de banden nog net voor sluitingstijd (vijf uur) vervangen, en kunnen we wederom op weg naar Death Valley waar we om half acht aankomen. We laten de sightseeing nog maar even voor wat die is. Laten we zegen, weer een avontuur erbij, en we zijn onder de indruk van de behulpzaamheid van de Amerikanen.