Death Valley

Een teken dat we in Death Valley zitten: zowel uit de koude als uit de warme kraan bij de Furnace Creek Ranch komt warm water. Gisteravond hadden we na lang wachten op een tafeltje voor ruim 30 dollar 4 koppen matige soep, dus we vreesden het ergste voor het ontbijt, maar dat viel reuze mee, gewoon een prima en niet te duur buffet.
Ik had eigenlijk op twee dagen Death Valley gerekend, maar we zijn vandaag een eind gekomen om de belangrijkste highlights te zien, vooral in de streek rond Furnace Creek. Death Valley is het grootste nationale park van de 48 aaneengesloten staten en voor sommige plekken moet je 40 mile over een onverharde weg. Dat soort dingen doen we natuurlijk niet.
Nog voor het ontbijt lopen Jelle, Steven en ik de Golden Canyon Trail. Dat is een korte wandeling door een canyon waarin je al wat van de kleurschakeringen van Death Valley ziet. De kleuren zie je alleen als je de zon in de rug hebt. Zelfs rond deze tijd (acht uur) is het al flink warm, we zitten hier rond zeeniveau.
Na het ontbijt beginnen we met Zabriskie Point. Het badlandlandschap wat je daar ziet is tranentrekkend mooi, niveau Green River Overlook van drie jaar geleden. We kijken onder meer uit over de plek waar we net de wandeling gedaan hebben. Maar het is natuurlijk ook geweldig warm, dus de kinderen houden het snel voor gezien. Twenty Mule Team Canyon is een aangenaam tussendoortje, dan rijden we door naar Dante’s view, nog zo’n beroemd uitzichtpunt. Net niet zo mooi als Zabriskie Point, maar weer schitterend. Je kijkt eigenlijk uit op het grote niets, de bodem van Death Valley, zoutkristallen en dampende hitte. Maar omdat je zelf inmiddels naar zo’n 1700 meter geklommen bent is het hier goed te doen.
Het is 40 mile rijden om de hemelsbreed 2 mile naar dit laagste punt van Death Valley (en de wereld), Badwater Bassin, te bereiken. Daar doen we vanwege de hitte een snelle stop, maar zijn toch blij dat we er geweest zijn. Op de terugweg komen we langs Devils Golf Course (meer in hetzelfde genre) en de Artist Drive, rotsformaties met gesteente in allerlei, soms zelfs felle kleuren. Dat is qua schoonheid de nummer drie van vandaag. Verderop bezoeken we nog even de Sand Dunes en dan is het doorrijden naar ons hotel van vandaag in Ridgecrest.
Als we eenmaal uit het nationale park zijn, komen we in een gebied dat armoedig oogt. Nog steeds het woestijnlandschap, nu met zielige dorpjes en op het oog verlaten fabrieken. Ridgecrest ziet er weer “normaal” uit. We zitten hier goedkoop (de op twee na goedkoopste kamer) in een joekel van een kamer in (denk ik) het meest luxe hotel tot nu toe, de Hampton Inn and Suites. Qua extra’s kun je hier bij de gratis koffie ook fruit en koekjes krijgen, de fitnessruimte is mooi, en er is het beste internet van deze vakantie. Het prijsniveau duidt erop dat het hier niet toeristisch is (en dat is denk ik ook wel zo), maar waarom hebben ze dan wel al die hotels? Hier vlakbij is een grote militaire basis, maar we merken er weinig van.
We volgen de dinersuggestie van de receptioniste, een Japans restaurant. Terwijl we vaak niet zo culinair verantwoord eten (pizza’s en zo), is dit smullen. Ook een flinke vegetarische kaart, ik probeer het “Zen Menu” met vegetarische garnalen. Jelle had een optie met een pepertje genomen. Het kan hem normaal niet heet genoeg zijn (bij de Subway laat hij vooral jalapenos op zijn broodje doen), maar dit is wel erg heet.

Het zwembad laten we voor wat het is. Net als in Lone Pine sterft het er ’s avonds van de beestjes in het water. Die beestjes proberen ook de hotelkamer te bereiken. Klein minpunt dus.